Story time: autorijden, van rijangst naar vrijheid
deardiary,
Toen ik in 2016 mijn rijbewijs haalde pakte ik het autorijden best vlotjes op. Het was geen hobby, maar vond het prima om te doen en was vooral blij dat ik niet meer afhankelijk was van het OV. De snelweg vond ik wel eng, vooral de oprit… Toen ik op kamers ging wonen reed ik eigenlijk nog zelden. Logisch, want alles in de stad was dichtbij en ik had geen eigen auto. Ik merkte ook dat ik het niet chill vond om in andere auto’s te rijden dan die van mijn ouders. Dat werd een probleem toen ik stage ging lopen bij een tv-producent. Ze hadden daar een aantal auto’s ter beschikking, waarvan één grote lompe auto zonder snufjes. Uiteraard was dat de auto waarmee ik van Hilversum naar hartje Amsterdam moest rijden… Ik was heel gespannen, en heb huilend in de auto gezeten. Als je gewend bent om in de Achterhoek te rijden, is een veel te veel-baans snelweg echt andere koek. Sindsdien had ik niet meer gereden, op een handje vol mini stukjes na ‘omdat het moest’. Op een adrenaline rush en in een vertrouwde auto ging het wel.
In 2020 kochten mijn vriend en ik onze eerste auto. De proefrit in die auto ging super, ik had er vertrouwen in dat ik dit kon. Maar eenmaal thuis, lukte het steeds niet en kreeg ik paniekaanval na paniekaanval als ik moest rijden of na het wegrijden. Mede Kia-rijders zullen misschien begrijpen wat ik bedoel als ik zeg dat de eerste versnelling happig is. Dat maakte me nerveus en daardoor lukte de rest van de rit ook niet, met als gevolg dat we halverwege gingen wisselen. In 2022 besloot ik van mijn rijangst af te willen. Op mijn vision board plaatste ik deze foto:
Veel van dat volledige vision board is in 2022 en 2023 uitgekomen: op vliegvakantie, een tattoo met mijn broers, verhuizen, meer lezen en mediteren, en meer tijd met mama doorbrengen. Dat de reis naar Nieuw-Zeeland nog niet is geweest is oké, maar dat autorijden… Waarom wilde dat nou niet lukken? Ik ben drie jaar een passenger princess geweest. En hoewel ik dat hartstikke relaxt vind als we samen op pad gaan, mis ik dat ik zelf de auto kan pakken om op pad te gaan. Ik moest altijd vragen of mijn vriend mee wilde, of vragen of iemand anders kan rijden. Tot afgelopen zaterdag.
Een paar weken terug reed op een grote parkeerplaats wat oefenrondjes met parkeren, zodat ik kon leren wegrijden. Dat ging nog niet bepaald soepel, maar wat wil je na drie jaar 😅 Zaterdag waren we in de Achterhoek en we zouden even van het ene naar het andere dorp om een vriendin van het station te halen. Ineens dacht ik: dat ga ik rijden. Ik ken de weg, ik ken de parkeersituatie, dit kan ik. Wel in de auto van mijn moeder, de bekende auto waar het nooit mis is gegaan. Gewoon om de smaak te pakken te krijgen. Dat ging goed, dus dat betekende momentum pakken en gelijk de terugweg rijden. ‘s Avonds was het tijd voor het tweede ritje, die deden we in onze eigen auto. Mijn vriend reed heen, omdat ik niet wilde dat we te laat kwamen door eventueel gestuntel van mij, ik reed de terugweg. Dat ging ook goed!
Het voelde zo goed om drie succes momenten achter elkaar te hebben, dat had ik echt even nodig. Zeker omdat ik binnenkort een nieuwe baan heb waarvoor ik zeker om de week een keer met de auto op pad moet. Dus het moet gewoon en dat is een fijne stok achter de deur. De dag erna heb ik nog weer een paar stukken gereden, door het dorp, buitenaf en over de autoweg naar huis (dus ook de oprit is voorbij gekomen). Moraal van het verhaal: geef het tijd en ruimte, begin klein. Ik deel hier vaker over persoonlijke groei en dingen die ik al heb gedaan, maar hiermee wilde ik een inkijkje geven in iets wat nog ongoing is. Hoewel ik het nog steeds best spannend vind om te doen, gaat het met de keer beter. Mocht je hier nu zelf ook mee zitten, ga dan net als ik in kleine stapjes. Een rondje op een verlaten parkeerplaats of industrieterrein, bekende wegen en iemand naast je die je vertrouwt. Een paar keer diep ademen en bedenk je: slechter dan dit kan het niet. Dus als het niet lukt, verandert er niks. Het kan dus stilstaan, of vooruit gaan.
Ik besefte me dat niet kiezen ook een keuze is, dus ik kies nu voor vooruit gaan ✨
