Autorijden met rijangst: deel 2
deardiary,
Begin 2024 besloot ik dat ik over mijn rijangst heen moest komen. Daarvoor nam ik een baan waarbij rijden een must was, en vertelde ik het aan een aantal mensen als stok achter de deur. Ik schreef over het ontstaan en meer over het begin in deel 1. Nu, een half jaar later, ben ik zo veel verder dan ik had gedacht. Ik rijd snelweg, ik rijd onbekende stukken, en ik heb nog zelden een mental breakdown voor ik moet rijden. Dit zijn de dingen waardoor ik nu rijd zoals ik rijd:
Cliché: je moet gewoon kilometers maken
Al is het op wegen die je al kent, ga op en neer. De weg naar je ouders, je werk, de supermarkt. En rijd buitenaf, daar heb je minder prikkels dan in de bebouwde kom. Ik vond het heel stom dat mensen dit tegen mij zeiden, maar het helpt echt.
Tip: kies een comfort album/playlist
De radio kan best veel prikkels geven, net als een nieuwe playlist of een playlist waar veel verschillende tempo’s in zitten. Daarom koos ik een voor mij bekend album, waar geen verrassingen in zitten. Mijn comfort album was The Show, van Niall Horan. Het album duurt 30 minuten, dus perfect om ‘kleine ritjes’ mee te rijden. Als Niall erbij is gaat het goed.
Cliché: je auto is je vriend, geen vijand
Toen ik niet reed zei ik altijd dat het aan de auto lag. Wij hebben een Kia Picanto. Tijdens de proefrit ging eigenlijk alles soepel (anders hadden we hem ook niet gekocht), maar daarna bouwde ik zo’n grote angst op. Het wegrijden was gewoon niet soepel, mijn vriend zei ook dat het wel even wennen was. In andere auto’s reed ik wel ‘gewoon’. Ik had dus niet per se het idee dat het helemaal aan mij lag. Spoiler alert: het lag wel aan mij.
Tip: doe het samen
Samen met een bijrijder, maar vooral samen met de auto. Mijn moeder gaf als tip om eens te proberen met de auto te praten alsof het je vriendin is. Bijvoorbeeld door de auto te bedanken als je ergens bent aangekomen. Of wanneer de motor afslaat: dat gebeurt ons allemaal weleens. Volgende keer beter. Ik heb er zelf nog een schepje bovenop gedaan en gaf onze auto onlangs een naam. Kiki en ik crossen nu samen door het land.
Tip: als je de snelweg eng vind, begin met een autoweg.
Wat ik eng vond aan de snelweg, was vooral het invoegen en het feit dat mensen zowel links als rechts langs je kunnen rijden. Op een autoweg, in ieder geval die bij ons in de buurt, is het een enkele baan die later overgaat in een tweebaans weg. Hierdoor kan ik comfortabel worden met 100 km/h rijden, inhalen en invoegen. Bij ons hoef ik op de heenweg namelijk niet in te voegen, alleen de terugweg. Daardoor heb ik al een stukje zelfvertrouwen opgebouwd voor ik het moet doen. Iedereen om mij heen zei: je kunt die autoweg prima, dus een snelweg ook. Daar ben ik nu steeds meer naartoe aan het groeien. Het is echt fijn om eerst die autoweg-ervaring te hebben gehad.
Tip: bel je bestie
Toen ik voor het eerst alleen de snelweg op ging, koos ik voor een comfort person in plaats van een comfort album. Ik belde mijn beste vriendin die mij er lekker doorheen kletste. Zo had ik toch het gevoel dat er iemand naast me zat in de auto. Daarnaast heb je door het kletsen minder ruimte voor doemdenken, winwin dus!
So far so good dus. En als het even wat minder goed gaat is het ook oké. Groei is niet per definitie een alsmaar stijgende lijn. Daar kan best eens een dipje in zitten. Als je maar blijft proberen (zei zij tegen zichzelf 😉).
Ik ben benieuwd of jij nog tips hebt voor Kiki en mij, laat je het me weten? ✨
