Ik probeerde: yoga & runes soundhealing

deardiary,

Vrijdag was ik samen met mijn moeder (en acht anderen) in Nijmegen, in de kapel van de Vrouwenschool lagen tien yogamatjes klaar. We waren uitgenodigd voor een yoga sessie van Ida Ayu Purnamawati en runes soundhealing van Annelies Theelen.

Ida Ayu Purnamawati komt uit een familie van hoogpriesters en genezers uit Klungkung, Bali. Iedereen noemt haar Dayu. Dayu is zelf ook priesteres, dat betekent dat ze een soort spiritueel leider is. Dayu ziet zichzelf echter niet als teacher en de mensen uit haar yoga sessies niet als studenten, eerder broers en zussen. Je kunt je niet voorstellen hoeveel rust en liefde deze vrouw uitstraalt…

Annelies Theelen kreeg zes jaar geleden in een visioen het bericht om de runenklanken te vinden bij de wervelkolom. De vibraties die bij de klanken horen helen je lichaam een geest. Sinds twee jaar gaat ze het land door om in settings als deze een sessie te geven.

Foto: gastvrouw Susan Koster

Mijn ervaring

De avond was dus gericht op het helen van de wervelkolom, een ontmoeting van oost en west. Onder begeleiding van Dayu deden we Breath of Fire yoga, om de ruggenwervel los te maken, het derde oog te openen en de verbinding met het hart groter te maken. Veel sprak voor zich, maar toen iedereen de ogen dicht had, heb ik stiekem een paar keer gespiekt of ik wel deed wat de bedoeling was. Uiteindelijk doe je het natuurlijk altijd goed, je lichaam geeft zelf hartstikke goed aan wat het nodig heeft.

Toen we helemaal opgewarmd waren was het tijd voor de runes soundhealing. Dit vond ik persoonlijk best spannend, omdat het de bedoeling was dat iedereen mee zou zingen met de klanken. Ik sprak met mijn moeder en een van de gastvrouwen af dat ik gewoon doe waar ik me prettig bij voel. Als je namelijk tegen je lichaam in gaat werken, kan het een averechts effect hebben. Annelies begon onderaan de wervelkolom, het heiligbeen. Ken je dat gevoel na een dagje pretpark, dat je in bed ligt en nog voelt alsof je in een achtbaan zit? Zo voelden voor mij de eerste paar wervels. Ik zong nog niet mee, ik voelde me gedragen door de rest. Vanaf de vierde of vijfde kolom begon ik mee te neuriën, gewoon om te kijken hoe dat voelde (spoiler alert: er is niks om bang voor te zijn). Annelies vertelde steeds bij welke wervel we waren en met welk orgaan die in contact stond, zo hadden we de nieren, milt, lever, alvleesklier, longen, ga zo maar door. Aangekomen bij de keel en het keelchakra kon ik mezelf eigenlijk niet meer voor de gek houden. Want als ik zo graag wil vertellen, waarom houd ik mijn keel dan gesloten? Heel voorzichtig begon ik de klank mee te zingen, daarna heb ik de laatste wervels ook gezongen. Het voelde stom om het daarna niet meer te doen. Dat was de realisatie dat ik dit voor mezelf moet doen, niet voor een ander. Eigenlijk is dat natuurlijk met alles zo. ‘Nobody cares’ kan heel eng en eenzaam voelen, maar ook zó ontzettend bevrijdend.

Vrijdagavond is er veel losgekomen, dat weet ik zeker, want zaterdag heb ik de hele dag hoestend en snotterend op de bank gelegen 😂

‘Nobody cares’ kan heel eng en eenzaam voelen, maar ook zó ontzettend bevrijdend.

Even een recap

Zou ik dit nog eens doen?
Geen idee, voor nu is het even oké zo. Ik laat het even z’n ding doen, dan zien we later wel of het voor herhaling vatbaar is.

Of ik het aan zou raden?
Als het je trekt zou ik het zeker eens doen. Baat het niet dan schaadt het niet, toch? Maak het niet te ingewikkeld en luister gewoon naar je gevoel.

Als je interesse hebt om eens een sessie van Annelies en/of Dayu bij te wonen, houd dan de Facebook en Instagram van Annelies in de gaten!